Uczta dla duszy

Kolejna porcja wydawniczych nowości! W listopadzie rozpoczyna się już sezon świąteczny, wracają też ulubieni autorzy. Zobaczcie, jakie propozycje szykują dla czytelników wydawnictwa.

Camilla Lackberg powraca! "Czarownica" to już 10 tom sagi o Fjallbace. Tym razem zaginęła czteroletnia dziewczynka, której zniknięcie przypomina wydarzenia sprzed trzech dekad. Ofiarę znaleziono wówczas w jeziorze. Do zbrodni przyznały się dwie nastolatki, ale potem, mimo, że odwołały zeznania, zostały skazane. Jedna pozostała w Fjallbace, druga wraca jako uznana aktorka. Czy oba zaginięcia są w jakiś sposób powiązane? Policjanci sami w to nie wierzą, ale może jednak coś jest na rzeczy... 

data premiery: 08.11.2017

"Komisarz" to kontynuacja przebojowego "Prokuratora". Zuzanna żyje pod kontrolą bogatego ojca. Pracuje tylko dlatego, że to lubi, nie potrzebuje pieniędzy, ma je od ojca. Poznaje Radosława, idealnego mężczyznę, który należy do ginącego gatunku dżentelmenów. Niestety, okazuje się, że Radosław jest policjantem, który traktuje Zuzannę jako środek do rozpracowania szemranych interesów ojca. Wtedy pojawia się Łukasz Zimnicki, prokurator, który proponuje biznesmenowi grę na dwa fronty.

data premiery: 22.11.2017

ilość stron: 320

"Pudełko z marzeniami" to wspólna propozycja Magdaleny Witkiewicz i Alka Rogozińskiego. Główny bohater, Michał notuje same gorsze chwile. Zdradzony przez narzeczoną, oszukany przez wspólnika postanawia zacząć od nowa. Dowiaduje się, że w czasie II wojny światowej jego przodkowie ukryli skarb w jednym z miast na północy Polski. Tylko jak go odkopać, kiedy na miejscu stoi restauracja prowadzona przez Malwinę?

data premiery: 08.11.2017
wydawnictwo: Filia
ilość stron: 350



W tym roku minęło 12 lat od tragicznej śmierci jednego z najbardziej utalentowanych siatkarzy w historii Polski. Arkadiusz Gołaś był moim ulubionym sportowcem. Teraz ukazuje się jego biografia, w której będą go wspominać przyjaciele z boiska. "Arkadiusz Gołaś. Przerwana podróż" to obowiązkowa pozycja dla wszystkich fanów siatkówki. 

data premiery: 08.11.2017
wydawnictwo: SQN
ilość stron: 320



Długo milczał John Green. W tym miesiącu prezentuje swoją nową książkę "Żółwie aż do końca". Aza i jej najlepsza przyjaciółka rozpoczynają śledztwo w sprawie zniknięcia miliardera Rusella Picketta. Sto tysięcy dolarów to w końcu nie byle jaka nagroda. Dziewczyny próbują rozwiązać tajemnicę docierając do syna bogacza, Davisa, którego Aza kiedyś poznała na letnim obozie. Jak wypadnie to spotkanie?

data premiery: 22.11.2017
wydawnictwo: Bukowy Las
ilość stron: 300

Autor popularnych"13 powodów" Jay Asher wraca z nową powieścią "Światło". Główna bohaterka, Sierra prowadzi podwójne życie. Jedno w Oregonie, przy hodowli drzewek choinkowych, które prowadzi jej rodzina. Potem, w czasie Bożego Narodzenia przenoszą się do Kalifornii, żeby je sprzedawać. Podczas jednej z podróży Sierra poznaje Caleba. To spotkanie całkowicie zmienia jej życie.

data premiery: 08.11.2017
wydawnictwo: Dom Wydawniczy Rebis
ilość stron: 276


Już w listopadzie, niczym prezenty pod choinką pojawią się książki wprowadzające w świąteczną atmosferę. Znani i lubiani autorzy napisali opowiadania, które pozwolą wprowadzić się w ten niezwykły grudniowy czas - historie przedstawione przez Ninę Reichter, Jolantę Kosowską, Agnieszkę Lingas-Łoniewską, Magdalenę Knedler, Annę Kasiuk, Daniela Koziarskiego i Annę Szafrańską w "Pensjonacie pod Świerkiem" idealnie nadają się na jesienne wieczory.

data premiery: 08.11.2017
wydawnictwo: Novae Res

"Damy polskiego imperium. Kobiety, które zbudowały mocarstwo" Kamila Janickiego opisuje historie polskich królowych, które nie bały się dzierżyć władzę. Gdyby nie Jadwiga, nie byłoby Polski. Kiedy wygnano jej męża, ona musiała dźwigać ciężar przetrwania dynastii. Elżbieta straciła dłoń w obronie swojej rodziny. Po śmierci brata zaś stała się ostatnią nadzieją królestwa. Z Jadwigi Andegaweńskiej zrobiono króla, z nadzieją, że będzie można nią dyrygować. Te wybitne damy tworzyły Rzeczpospolite Obojga Narodów.

data premiery: 08.11.2017
wydawnictwo: Społeczny Instytut Wydawniczy Znak

Jeśli macie ochotę na kolejny thriller psychologiczny, sprawdźcie "Tylko jedno kłamstwo". Tara Logan ma cudowną rodzinę: męża Noah i dwójkę dzieci, nastoletnią Rosie i jedenastoletniego Spencera. Ale pewnego poranka Tara budzi się w łóżku sąsiada, nie pamięta wiele z poprzedniego wieczora. Nie ma pojęcia co się zdarzyło, co zaszło pomiędzy nią a Lee. Sytuacja komplikuje się, kiedy bohaterka odkrywa, że mężczyzna obok niej nie żyje.

data premiery: 08.11.2017
wydawnictwo: Burda Publishing Polska

ilość stron: 350

 Obyście znaleźli coś dla siebie w te długie, jesienne wieczory!

Wędrówka po Cmentarzu Zapomnianych Książek zakończona. Przygoda trwała aż 12 lat i dobiegła kresu wraz z czwartym tomem serii "Labirynt duchów". Kawał swojego życia spędziłam z Zafonem, Barceloną, rodziną Sempere i tajemnicami unoszącymi się niczym mgła nad senną o poranku stolicą Katalonii. Powrót do tej historii zawsze będzie nosił ślady sentymentu, nostalgii i zazdrości tym, którzy odkrywanie świata opisanego przez Zafona, mają jeszcze przed sobą.


Trochę zrobiło mi się żal, kiedy przeczytałam ostatnią stronę "Labiryntu duchów". Czekałam na tę książkę 5 długich lat, mając nadzieję, że lektura czwartego tomu zamknie historię rozpoczętą przez "Cień wiatru". I nie zawiodłam się. Zafon jak zwykle czaruje słowem, wplata proste zdania w podniosłe wypowiedzi, odmalowuje emocje, uczucia i charakter bohaterów tak plastycznie, że nie jest trudno wyobrazić sobie każdą z postaci. Zrobił to, co udawało mu się przez lata - zauroczył czytelników historią toczącą się wśród ulic tajemniczej Barcelony.


I znów pojawia się zagadka. I znów punktem odniesienia jest książka i jej zapomniany przez świat autor. Co wspólnego ze zniknięciem ministra Mauricio Vallsa ma Victor Mataix? Czemu część tropów prowadzi do księgarni Sempere i Synowie? Jakie mroczne historie kryją się za rogiem, kiedy miasto śpi? Krok po kroku rozwiewają się wątpliwości podrzucane przez autora w poprzednich tomach. A i rozwiązanie coraz odważniej wychodzi z cienia.  

Ogromnym atutem autora jest sprawne operowanie językiem, sprawiające, że nawet opasły tom czyta się szybko i bez większego wysiłku. Hiszpan zręcznie prowadzi dialogi, rzuca sytuacyjnymi i słownymi żartami, tnie ripostami jak brzytwa papier, po raz kolejny udowadniając, że potrafi przekazać opowieść w sposób dla wielu niedościgniony. Właśnie tak zbudował swoje postaci. W panteonie znanych już bohaterów pojawia się Alicja Gris, której zostaje powierzona misja odnalezienia ministra Vallsa. Wespół z przydzielonym jej kapitanem Vargasem odkrywają głęboko pod powierzchnią prawdy mogące zmienić życie wielu osób. Czy ci, którzy odpowiadają za dawne grzechy, zdołają ich  powstrzymać?


"Labirynt duchów" to może nie idealne zakończenie serii o Cmentarzu Zapomnianych Książek, ale jako wymagający czytelnik jestem w stanie w pełni je zaakceptować. Wprawdzie zakończenie strasznie mi się dłużyło, ale jako całość muszę uznać na plus. W czwartej części jest wszystko, do czego przez lata przyzwyczaił nas Zafon, tak więc rozczarowania nie ma.

Jeśli doświadcza się przemocy osobiście, nie jest tak prosto nienawidzić oprawcy, który przez większość czasu jest dla nas niczym dar z nieba. 

Lily Bloom obiecała sobie, że nie będzie taka jak matka. Zbyt wiele scen z dzieciństwa zapadło jej w pamięć, żeby pozwolić sobie na życie, które przynosiło niewiele ponad cierpienie. Dlatego młoda kobieta płynie dalej, przed siebie, żeby spełniać marzenia. Kiedy jednak los stawia na jej drodze Ryle'a, przystojnego lekarza, nic już nie będzie takie samo. Zwłaszcza, że jak spod ziemi pojawia się dawno niewidziany przyjaciel, Atlas, który znając przeszłość Lily, będzie widział to, co dla innych jest niewidoczne. 

To chyba najbardziej emocjonalna książka, jaką napisała Colleen. Zresztą sama, w posłowiu wyjaśnia powody jej powstania. Autorka składa nią hołd swojej dzielnej matce, która nie bacząc na reakcje otoczenia czy problemy finansowe, odeszła od męża, który o jeden raz za dużo podniósł na nią rękę. W trosce o dobro córek i z szacunku o ich przyszłe kontakty z ojcem, postanowiła się rozwieść. Hoover podkreśla, że dzięki tej trudnej decyzji, teraz, w dorosłym życiu pamięta tylko te dobre z nim chwile.

Lily nie miała takiego szczęścia. Matka trwała przy ojcu na dobre i na złe, nie bacząc na to jak sytuacja odbija się na córce. Pewnie dlatego w dniu pogrzebu taty, Lily nie znajduje żadnego dobrego słowa, które mogłoby go opisać. Kiedy ją poznajemy, kobieta wydaje się twardo stąpać po ziemi, wiedzieć czego chce i powoli do tego dążyć.

Od samego początku ją polubiłam. Kibicowałam jej związkowi z Ryle'em, ale kiedy pojawiły się kłopoty, sama zastanawiałam się co zrobi. Wszystkie okoliczności wskazywały, żeby podjęła tą jedyną, słuszną, ale serce wcale nie było tego pewne. Tak się dzieje, kiedy z rozumem mu nie po drodze. Lily próbowała usprawiedliwiać zachowanie ukochanego, ale wspomnienia dzieciństwa sprawiały, że przyszłość rysowała się w czarnych barwach. Nigdy nie byłam na miejscu dzieci i kobiet dotkniętych przemocą domową, dlatego nie mam pojęcia jak zachowałabym się w sytuacji Lily. Pewnie z tego powodu szanuję jej decyzję.

Ryle od początku wydaje się sympatyczny. Dla związku z Lily zmienia całe swoje dotychczasowe postępowanie. Brzmi jak w bajce? Do czasu. W dosłownie kilku sytuacjach jego porywczość bierze górę. A to za dużo dla Lily. Następuje litania przeprosin, błagań, które sprawiły, że w moich oczach Ryle przestał być mężczyzną, a stał kimś, kto nie zasługuje na bycie w związku z kimkolwiek. Trzeba jednak oddać autorce, że przedstawiła Ryle'a w sposób, który budzi cieplejsze uczucia. Do samego końca, mimo tego, co zrobił.

"Incydenty" nie pojawiały się co chwilę. Było to raczej kilka podbramkowych sytuacji, z których jednak tez składa się życie. Te przyjemniejsze dominowały w książce, ale to te mroczne silniej działały na emocje.

Na samym końcu końcu wydawcy umieścili informacje dla osób, które spotkały się z przemocą domową. Z problemem, który w  naszym społeczeństwie wciąż jest zamiatany pod dywan. Na szczęście są organizacje, które pomagają ofiarom, oczywiście, pod warunkiem, że te same tego chcą.

Muszę przyznać, że ciężko pisało mi się tę recenzję. Choć nigdy nie znalazłam się w takiej sytuacji jak bohaterka, czułam się, jakbym stała obok niej i przeżywała jej rozterki. "It ends with us" zostanie w mojej głowie na długo. Jest potwierdzeniem, że niektóre książki po prostu muszą powstać.

Zadawaliście sobie kiedyś pytanie co się dzieje, kiedy celebryci biorą się za pisanie książek? No właśnie czasem wychodzą z tego małe potworki. Takie jak ten. 

Cara Delevingne to aktorka, modelka i Instagram wie, co jeszcze. Pewnego dnia dziewczyna postanowiła napisać książkę, która z miejsca - a właściwie z racji nazwiska autorki - zyskała międzynarodową sławę. Publikacja doczekała się niesamowitej kampanii reklamowej i szczerze mówiąc, nie wiem z jakiego powodu zyskała tak pozytywne opinie. Wróć. Domyślam się dlaczego. I boję się myśleć, że teraz wystarczy głośne nazwisko, żeby książka stała się hitem. 

A ta jest po prostu słabiutka, mimo ewidentnego potencjału. W skrócie opowiada o czwórce przyjaciół, którzy tworzą szkolny zespół o tytułowej nazwie Mirror, Mirror. Według zgodnej opinii otoczenia, Red, Naomi, Leo i Rose grają, jakby urodzili się w świecie złożonym z nut. I wszystko układa się wspaniale do dnia, w którym Naomi znika, a kilka tygodni później zostaje znaleziona nieprzytomna. Policja twierdzi, że była to próba samobójcza, lekarze walczą o życie dziewczyny wprowadzając ją w stan śpiączki farmakologicznej, a przyjaciele próbują znaleźć odpowiedź na pytanie, co rzeczywiście się stało, bo w samobójstwo Naomi nie wierzą. 

W zapowiedziach przedstawiano "Mirror, Mirror" jako genialny thriller. Hmm... Ani genialny, ani thriller. Bardziej przypominał średniej jakości obyczajówkę, w której głównym problemem jest walka o własną osobowość i próbę akceptacji. Tajemnice Naomi schodzą na drugi plan, jakby jej zniknięcie nie było najważniejszym tłem fabuły. Królują za to dramaty w domu Red, jakby stanowiły clou całej powieści.   

Akcja ciągnęła się ślamazarnie. Po około jednej czwartej mogłam streścić fabułę w kilku zdaniach. Po połowie niewiele się zmieniło. I nie, pod koniec nie było fajerwerków, tempo się nie zmieniło, najważniejsza scena nie przyniosła wielu emocji (może dlatego, że o wiele wcześniej domyśliłam się, kto odpowiada za nieszczęścia Naomi).

Bohaterowie. Tutaj też muszę się trochę popastwić. Narratorem jest Red, prawdziwe imię tej postaci poznajemy dopiero później. I zdaję sobie sprawę, że to był celowy zabieg, ale od samego początku ciężko było się zorientować czy Red jest chłopakiem, czy dziewczyną. Kiedy już jako tako poukładałam sobie to w głowie, okazało się, że jest zupełnie inaczej. Z ciekawości wróciłam do przeczytanych fragmentów, chcąc sprawdzić czy to ja mam problem z zaimkami osobowymi, ale okazało się, że wcześniej akcja z Red odbywała się całkowicie bezosobowo. Pewnie tak miało być, ale czytelników może wprowadzić w konsternację i zniechęcić do lektury. 

Pozostali giną gdzieś w odmętach stronic. Jedyną, na którą zwróciłam uwagę była Ashira, bezkompromisowa, odważna, twardo stąpająca po ziemi. Jako drugoplanowa, nie pojawiała się często, ale za każdym razem jej działania popychały akcję do przodu. Obecność Leo jeszcze jakoś dało się znieść, ale Rose to kompletnie inna historia. Mdła i niesympatyczna, nie sprawiała w ogóle wrażenia, jakby Naomi w ogóle ją obchodziła. 

"Mirror, Mirror" miała być powieścią o dorastaniu, trudnych wyborach, poszukiwaniu siebie. Wyszło coś, co wydaje się przegadaną dyskusją na sprawę, która porusza opinię publiczną, ma chwycić za serce ze względu na tematykę. Cóż, mnie nie poruszała. 

O konflikcie izraelsko-palestyńskim wiemy wszyscy. Tylko teraz, w obliczu problemów z Syrią, Państwem Islamskim, terroryzmem w Europie, tamta wojna zeszła na dalszy plan. Chyba spowszedniała, skoro ciągnie się od dnia powstania niezależnego państwa Izrael. Chyba spowszedniała, bo świat nie ma żadnego pomysłu, żeby doprowadzić do zawarcia pokoju między zwaśnionymi stronami. 

"Drzewo migdałowe" to historia życia Ahmada Hamida, człowieka, który przyszedł na świat i dorastał w zapomnianym przez Boga i ludzi miejscu. Ahmad jest Palestyńczykiem, członkiem narodu, który powszechnie uważa się za terrorystów. W wieku dwunastu lat chłopiec przeżył już więcej niż niejeden dorosły. Był świadkiem zdarzeń, których dziecko nie powinno oglądać. Musiał dorosnąć szybciej niż jego rówieśnicy mieszkający pod innymi szerokościami geograficznymi.

Co w takiej sytuacji może zrobić dziecko? Kiedy widzi swoja małą ojczyznę podzieloną na pół, gdzie granicę wyznacza nienawiść, a szansa na zgodę jest mniejsza niż na najedzenie się do syta. Wojna widziana oczami chłopców, którzy zamiast cieszyć się beztroskim dzieciństwem, zbierają łuski po pociskach zestrzelonych przez izraelskich żołnierzy, mocno wbija w fotel. Zwłaszcza, że to nie dzieje w zamierzchłej przeszłości, a tu i teraz. Na Bliskim Wschodzie wciąż dochodzi do "incydentów", których ofiarami najczęściej jest ludność cywilna, nierzadko dzieci. Jak w takiej rzeczywistości przeżyć najbardziej niewinne lata swojego życia? Czy w ogóle się da?

Autorka pokazuje czytelnikowi świat wojny oczami dziecka, a potem dorastającego młodego człowieka. Świat, w którym od samego urodzenia, z racji narodowości, jesteś obiektem nienawiści ze strony wrogów. Chociaż nic im nie zrobiłeś, nigdy ich nie poznałeś i prawdopodobnie nie poznasz, stanowisz zagrożenie i trzeba cię wyeliminować, bo miałeś pecha, żeby znaleźć się w najgorszym miejscu na ziemi. 

Świadectwo Ahmada jest wstrząsające i chociaż jego historia pełna jest dobrych chwil, te gorsze zdają się przeważać nad całym życiem. Nie jest tak, że kiedy niebezpieczeństwo mija, on przestaje myśleć o tych, których zostawił i o tym, co się w przeszłości zdarzyło. To zostaje, głęboko odciśnięte w umyśle i nie da się przejść nad wszystkim do porządku dziennego. 

"Drzewo migdałowe" to książka, której warto poświęcić czas nie tylko ze względu na walory historyczne czy kulturowe. Dzięki niej mamy szansę pochylić się nad najważniejszymi wartościami i pomyśleć czy w naszym świecie naprawdę nie można zrobić więcej dla setek niewinnych ludzi cierpiących w wojnie, za którą nie są odpowiedzialni.  

Po książki Moniki Szwai sięgam zawsze, kiedy potrzebuję przerywnika między cięższymi lekturami. Powieści tej autorki to świetny rozluźniacz, ciepła historia z gwarantowanym szczęśliwym zakończeniem. Tym razem nie do końca tak było skoro zostałam z dość sporym książkowym kacem.

"Zupa z ryby fugu" to historia dwóch młodych kobiet znajdujących się na zupełnie różnych etapach życia. Anita to rozpoczynająca karierę pani architekt, świeżo poślubiona żona Cypriana, która wskutek coraz większych nacisków ze strony teściowej, częściej zaczyna myśleć o dzieciach. Miranda dostaje się na swoją wymarzoną polonistykę i ani jej w głowie dylematy nieznanej jej, póki co mężatki. Wkrótce losy tej dwójki dramatycznie się skrzyżują.

Anita i Cyprian, pomimo wielkich chęci, nie mogą doczekać się potomka. Zaczyna to wywoływać ich frustrację. Przede wszystkim Anita czuje się coraz gorzej. Nie rozumie dlaczego nie może zajść w ciążę, skoro tak wielu kobietom udaje się to bez większego trudu. Namówiona przez koleżankę, decyduje się na in vitro. Temat ten budzi w Polsce wiele emocji. Autorka nie opowiada się jednoznacznie po stronie czy to zwolenników, czy przeciwników zapłodnienia pozaustrojowego. Pokazuje nam tę sytuację z perspektywy młodych ludzi, którzy bezskutecznie starają się o dziecko. Opisuje ich zmagania z kolejnymi próbami, nerwy, chaos w głowie i nadzieję na doczekanie potomka.

Ale sprawy nie idą po myśli małżonków. Pewnie dlatego zdesperowana Anita decyduje się na wynajęcie surogatki. I tu zaczyna się chyba najbardziej kontrowersyjna część powieści. W Polsce kolokwialne "wynajęcie brzucha" nie jest jednoznacznie uregulowane przez przepisy. Jedyne, co wiadomo to, że dziecko może mieć jedną matkę i jednego ojca oraz to, że matką jest ta kobieta, która dziecko urodziła. Wobec powyższego, nie pokrewieństwo genetyczne, a urodzenie jest kwestią decydującą o macierzyństwie. Brak jasnych przepisów sprawia, że "biologiczni" rodzice powołują się na adopcję ze wskazaniem, a kobieta, która urodziła, zrzeka się praw do dziecka. 

 

Wprawdzie książka porusza kwestie prawne, ale daleko bardziej skupia się na emocjach bohaterów. W końcu czy to coś złego, że kobieta chce mieć dziecko i robi wszystko, co umożliwia jej współczesna nauka, żeby je mieć? Tylko co się stanie, kiedy zamiast zdrowego rozsądku umysł zaczyna zatruwać obsesja? Anita jest pochłonięta myślami o dziecku, dlatego traktuje surogatkę przedmiotowo, jak inkubator potrzebny jedynie przez dziewięć miesięcy aż pojawi się dziecko.

I tu zaczyna się problem, bo wynajęta dziewczyna przestaje myśleć jedynie o pieniężnym charakterze transakcji.

Książka dała mi do myślenia. Z jednej strony zastanawiałam się jak można powierzyć urodzenie swojego dziecka obcej kobiecie, a z drugiej próbowałam wczuć się w sytuację kobiety, której organizm nie jest w stanie donosić ciąży. Dlaczego ma cierpieć, skoro współczesna medycyna pozwala innymi metodami osiągnąć to, co jeszcze niedawno wydawało się niemożliwe?

Nie mam zamiaru rozpoczynać tu dyskusji na temat moralności albo jej braku u bohaterów. Ich motywy nie do końca wydają mi się właściwe, ale przecież jeśli nie znajdujemy się w podobnej sytuacji, czy mamy prawo, żeby ich oceniać?

Intrygujący tytuł, a w środku? "Jak się zakochać w facecie, który mieszka w krzakach" to lekka powieść romantyczna z błyskotliwym humorem w tle. Jeśli nie macie pomysłu na spędzenie wieczoru albo macie gorszy nastrój, ta książka pomoże uprzyjemnić czas. I na chwilę odstawić problemy na boczny tor.

Julia to młoda Szwedka, która kilka lat wcześniej osiadła w Wiedniu. Wcześniej z chłopakiem, teraz boryka się z życiem w pojedynkę. Zawodowo uczy angielskiego, a prywatnie przygarnia kota Optimusa, żeby mieć się do kogo przytulić. Jej uporządkowane życie zmienia się jednak, kiedy przed jedną z lekcji u klienta przysiada się do niej bezdomny mężczyzna. 

To nie jest wymagająca lektura, ale przecież nie każda musi być, prawda? Wcale przez to też nie traci na jakości i odbiorze. Autorka "Jak się zakochać..." oferuje czytelnikom historię kobiety nieco zagubionej w swojej codzienności. Jej życie składa się z pracy, w której przesiaduje najdłużej jak się tylko da, byle nie wracać do pustego mieszkania. Wtedy poznaje Bena, mężczyznę zupełnie z innego świata. Dopiero on otwiera jej oczy i pokazuje, że codzienność wcale nie musi być poukładana, a przyszłość zaplanowana co do dnia, żeby móc cieszyć się życiem.

Historia Julii pokazuje kontrast między "być", a "mieć", między posiadaniem pieniędzy, a wydawaniem ich na najpotrzebniejsze sprawy, chodzeniem bez butów, a niezamykającą się szafą z obuwiem. I wszystko to z przymrużeniem oka.

Z książki jak woda z cieknącego kranu wypływa pozytywna energia, wprost idealna do tego, by wstać (oczywiście już po skończonej lekturze), wyjść z domu i zacząć wreszcie żyć. Nie twierdzę, że trzeba w tym celu siadać na ławce obok przypadkowej osoby i ją zagadywać, bo czasem może się to okazać niebezpieczne, ale oficjalnie mogę stwierdzić, że "Jak się zakochać..." daje fajnego kopa na przetrzymanie kilku trudnych chwil.

Wczesne lata 90. ubiegłego wieku. Trzy lata po transformacji, niektórym jeszcze ciężko przestawić się z milicjanta na policjanta. Poznań i okolice. Komenda na ulicy Kochanowskiego. To właśnie w tamte czasy i w tamtą rzeczywistość zaprasza nas Michał Larek ze swoją najnowszą powieścią "Furia".

W lesie znaleziono zwłoki kobiety. Policjanci z komendy w Poznaniu mają ciężki orzech do zgryzienia. Co mogło się stać młodej, atrakcyjnej dziewczynie? I kim jest morderca? Zeznania świadków zupełnie do siebie nie pasują, a jedyny trop jaki się pojawia, to niebieski samochód. W sprawę zaangażowanych jest mnóstwo osób, zarówno z pionu dochodzeniowego, jak i kryminalnego. Poznajemy między innymi Harry'ego, prawdziwą legendę wśród funkcjonariuszy, o którym krążą niesamowite opowieści. Jego sposób prowadzenia przesłuchania czy znajdowania podejrzanych budzą powszechny podziw. Na drugim biegunie mamy Katię, młodą policjantkę, debiutującą w komendzie, z jednej strony zafascynowaną Harrym, z drugiej budującą swój własny wizerunek.

Po kilku stronach od razu można wczuć się w atmosferę tamtych lat. Ja, z racji akcji poprowadzonej w październiku, oczami wyobraźni od razu widziałam szary, ponury świat, czułam chłód i ten posępny klimat typowy dla jesiennych dni. Zresztą, podczas całej lektury nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że jest ciemno, nawet jeśli akcja działa się w ciągu dnia - dla mnie słońce i tak wtedy kryło się za chmurami, a wokół panowała posępna aura.

Nie bez znaczenia były szczegóły, takie jak typowe dla tamtego okresu kasety VHS, które namiętnie oglądał jeden z funkcjonariuszy. (Przyznać się, kto jeszcze ma takie relikty przeszłości w domu? Ja znalazłam, ale były na nich bajki animowane, a nie filmy sensacyjne, jak w książce.)

Pora na bohaterów. Mnie od razu spodobała się Katia. Na początku książki młoda policjantka trafia do komendy i od razu uczestniczy w poszukiwaniach mordercy. W pierwszej chwili wydaje się niezdecydowana, nijaka, ale przy bliższym poznaniu ta postać naprawdę zyskuje. Staje się nieustępliwa, za wszelką cenę dąży do pojmania sprawcy, na co wpływ mają zapewne wydarzenia z przeszłości, których mimo, że nam skąpi, uchylają rąbka tajemnicy na temat jej zachowania. Ta dziewczyna ma przyszłość, dlatego mam nadzieję, że wątki z udziałem Katii pojawią się również w kolejnej części.

Co do Harry'ego... To człowiek-zagadka. Nikt nie potrafi przypomnieć sobie jego imienia, bo ksywka tak mocno przylgnęła do mężczyzny, że stała się znakiem rozpoznawczym. Autor zwraca nam na niego uwagę kilka razy, często wręcz nie nawiązując do sprawy, nad którą aktualnie pracują policjanci. To raczej zapowiedź następnego tomu, po który z pewnością sięgnę. Lektura "Furii" pozostawiła mnie bowiem w dość sporym niedosycie. Mam ochotę na więcej!

"Furia" to nie tylko powrót do zapomnianej przeszłości czy pokaz działalności ówczesnej policji. Książka Michała Larka pokazuje, że w każdym człowieku drzemią demony, które pewnego dnia mogą wziąć górę nad zdrowym rozsądkiem i ujawnić mroczną stronę naszego wnętrza. Tylko od nas zależy czy zdołamy nad nimi zapanować.

Świat może załamać się w jednej sekundzie. Dokładnie w tej, w której dowiadujesz się, że twoi przyjaciele zginęli w wypadku samochodowym. A potem, kiedy zdajesz sobie sprawę, że mogłeś przyczynić się do ich śmierci, życie przestaje mieć sens. 

Tak rozpoczyna się powieść Jeffa Zentnera "Goodbye days". Carver stracił trzech najlepszych przyjaciół: Eliego, Marsa i Blake'a. Ich rodziny traktują go skrajnie różnie: przez sympatię, obojętność po nienawiść. Jedynym jasnym światłem w życiu Carvera jest była (?) dziewczyna Eliego.

Książka, w których głównym bohaterem jest śmierć nie są łatwe. Wpadam wtedy w melancholijny nastrój i staram wczuć w sytuację tych, którzy muszą radzić sobie ze stratą. Każde odejście boli, ale takie nagłe, bez pożegnania, kiedy umierają młodzi ludzie dopiero stojący na starcie życia, jest okropnie dołujące. Każdy próbuje pogodzić się z tym na swój sposób. Niektórzy, tak jak babcia Betsy, odwołują się do Boga, inni zrzucają winę na otoczenie i szukają sprawiedliwości w sądzie.

Kiedy przeczytałam o tym ostatnim, pomysł wydał mi się absurdalny, ale po zastanowieniu, przestał. Przecież dopóki nie znajdziemy się w podobnej sytuacji, nie wiemy, jakie wyzwoli ona w nas zachowania. Ocenianie nie jest więc najlepszą postawą.

Nie chcę twierdzić, że Carver stanął przed najtrudniejszym zadaniem, bo stracił trójkę bliskich mu osób, a rodziny tylko jedną. Owszem, musiał się mierzyć z potrójnym cierpieniem i świadomością, że nie będzie już więcej wspólnych rozmów, wspólnego spędzania czasu, planowania przyszłości. Poziom emocji i odczuwania straty u każdego jest jednak inny i porównywanie nie ma tu absolutnie racji bytu.

Zresztą, z racji pierwszoosobowej narracji poznajemy tą nową rzeczywistość oczami chłopaka. I widzimy jak trudne, a czasem niemożliwe jest przejście do porządku dziennego nad śmiercią trójki członków Brygady Sos. Bo każda sytuacja, określone miejsce wyzwala wspomnienia, które pozostały po latach przyjaźni. I to wydaje się chyba najtrudniejsze. Pogodzenie się ze świadomością, że nowych wspomnień z Elim, Blake'em i Marsem już nie będzie, że trzeba je tworzyć z kimś zupełnie innym.

"Goodbye days" to pozycja młodzieżowa, ale nadaje się doskonale do czytania w każdym wieku.Wzbudza do głębszych przemyśleń na temat odchodzenia i uczuć tych, którzy muszą pożegnać swoich bliskich. Autor zręcznie poprowadził fabułę. Po kolei poznajemy rodziny trójki zmarłych, ich ból, zupełnie odmienne reakcje na Carvera i jego udział w wypadku. Zentner dawkuje nam emocje, najpierw zrzuca na czytelnika bombę atomową, potem nieco tonuje, by po chwili znów zaskoczyć kolejnym zwrotem akcji. Tak, jak w życiu, nie wiemy co nas czeka w następnym rozdziale, na następnej stronie.

Najcięższy z możliwych do opisania tematów został przedstawiony w sposób, który nie przytłacza, a próbuje pomóc poradzić sobie w tych trudnych chwilach. Mnie bardzo spodobał się pomysł potraktowania śmierci, nieco na boku, a jednak w głównej roli. Nie pozostaje mi więc nic innego jak zachęcić Was do czytania.

Jak ważny jest kontakt między ludźmi przekonałam się podczas ostatniej GRANDY - Poznańskiego Festiwalu Kryminału. Najpierw podczas Gali Premier, a następnego dnia podczas spotkania JAK ZABIĆ ŚMIECHEM I NIE DAĆ SIĘ ZŁAPAĆ? miałam okazję poznać się z twórczością i samym Alkiem Rogozińskim, który prezentował swoją najnowszą książkę "Lustereczko, powiedz przecie". Szczerze mówiąc nie wiem czy trafiłabym na tę książkę - pozycji, które czekają na mojej półce i wręcz błagają, żeby je przeczytać jest naprawdę mnóstwo, ale osoba Alka Rogozińskiego całkowicie przekonała mnie, że tamte pozycje muszą jeszcze trochę poczekać na swoją kolej. Parę dni później zamówiłam najnowsze dzieło pisarza i zabrałam się do czytania.

I nie żałuję. Wprawdzie zabrałam się za drugi tom opowieści o przygodach zwariowanej pisarki Róży Krull, ale braki w lekturze pierwszej części (które już zaczynam nadrabiać) w ogóle nie przeszkadzały w odbiorze powieści. "Lustereczko, powiedz przecie" jest nową historią, odniesienia do pierwszej części pojawiają się w kilku momentach i nie powodują bólu głowy z powodu niedoinformowania.

Róża Krull jest specyficzną osobą z gronem równie specyficznych przyjaciół. Jest idealnym przykładem na to, że nawet jeśli człowiek nie szuka kłopotów, to one i tak go znajdują. Pewnego dnia Róża z lornetką w ręce jest świadkiem samobójstwa jednego z uczestników konkursu Mister Polonia. Nie, żeby go obserwowała od kilku dni! I nie, wcale nie dorobiła historii, jakoby był nieszczęśliwy w swoim związku. I nie, zupełnie nie marzyła o tym, by stać się pocieszycielką tego biedaka. Ale na to jest już chyba za późno.

Pisarka trafia w wir konkursu piękności dla panów, spotykając młodych mężczyzn, którzy dla tytułu byliby w stanie wbić konkurentowi nóż w plecy i gdyby nie pewne szczegóły anatomiczne w postaci szczeciny na głowie, nie wahaliby się, wzorem koleżanek z konkursów miss, wyrywać sobie włosy garściami. Jak Róża poradziła sobie w tym tyglu i w jaką aferę się wplątała? Dowiecie się sami z "Lustereczko, powiedz przecie". Nie będę odbierała wam przyjemności.

Róża to absolutna królowa. Jej nietuzinkowa postać wybija się na tle innych. To ona skupia na sobie uwagę czytelnika, który z miejsca zaczyna pałać do niej sympatią i absolutnym uwielbieniem (przynajmniej ja tak miałam). Pisarka kradnie całe show, zwłaszcza w scenach z Rafałem Maślakiem, którego osadzenie w powieści nadało barwności całej opowieści. To naprawdę fajny zabieg, bo dzięki temu łatwiej wyobrazić sobie wszystkich bohaterów i sytuacje, które ich spotykają.

Znakomicie zostali przedstawieni uczestnicy konkursu Mister Polonia. Niesamowity przekrój społeczny, z nieodłączną siłownią w tle i kosmetykami w roli głównej. Tak, tak. Niektórzy panowie stosują ich nie mniejszą ilość niż panie, a zawartością swojej kosmetyczki mogliby zawstydzić niejedną białogłowę. Moje serce skradła jednak Manuela, która skrycie marzy o spotkaniu z Kingą Rusin w popularnym programie śniadaniowym, zostaniu jej najlepszą przyjaciółką i najpewniej pogalopowaniu u jej boku w stronę zachodzącego słońca.

"Lustereczko, powiedz przecie" to znakomita rozrywka na październikowe wieczory. Połączenie komedii z kryminałem idealnie nadaje się na wypełnienie tych smutnych, jesiennych dni. Akcja się nie dłuży, fabuła, mimo, że wydaje się przewidywalna, wcale taka nie jest.

Z czystym sumieniem mogę polecić najnowszą książkę Alka Rogozińskiego. I już biorę się za następną!

Czas na porcję październikowych nowości. Warto wiedzieć jakie pozycje szykują dla nas wydawcy.


Na początek książka, której wprost nie mogę się doczekać (możecie być pewni, ze recenzja znajdzie się na blogu). "Labirynt duchów" to ostatnia z serii o Cmentarzu Zapomnianych Książek. Bohaterem powieści Carlosa Ruiza Zafona jest młoda agentka Alicja Gris. To właśnie jej zostaje powierzona sprawa zaginionego Mauricia Vallasa. Razem z kapitanem policji Alicja odkrywa,że Vallas był dyrektorem niesławnego więzienia Montjuice. Wszystkie tropy prowadzą do księgarni Sempere&Synowie. Co czeka głównych bohaterów? Jak zakończy się ta historia? Odpowiedź już niedługo. 

data premiery: 11.10.2017
wydawnictwo: Muza
ilość stron: 896


Z nową książka zawita również Dan Brown. "Początek" jest kolejną opowieścią o przygodach profesora Roberta Langdona. Bilioner, Edmond Kirsch, dawny student Langdona, na tajemniczym spotkaniu ma przedstawić coś, co na zawsze zmieni oblicze nauki. Wydarzenie nie przebiega tak jak zaplanowano, co może sprawić, że odkrycia Kirscha zostaną stracone. Profesor, wraz z Ambry Vidal spróbuje odkryć tajemnicę dawnego ucznia.

data premiery: 03.10.2017
wydawnictwo: Sonia Draga



Nie próżnuje też Colleen Hoover. Bohaterką "It ends with us" jest Lily, który otwiera kwiaciarnię dla osób nieprzepadających za kwiatami. Gdy poznaje Ryle'a, młodego, przystojnego lekarza, zaczyna myśleć, że jej życie jest na właściwych torach. Tylko Atlas, dawny przyjaciel Lily jest w stanie dostrzec, że związek dziewczyny wcale nie jest taki idealny jak się wydaje.

data premiery: 11.10.2017
wydawnictwo: Otwarte
ilość stron: 352




"Serce z piernika" to propozycja od Magdaleny Kordel. Klementyna jest w nieustającej podróży. odkąd pamięta jej babcia, Agata zabierała ją gdzie nogi poniosą. Teraz, kiedy patrzy na swoją córkę Dobrochnę widzi w niej samą z siebie sprzed lat. Klementyna przekonuje się, że to najwyższy czas na zmiany. Tylko co do tego mają pierniki?

data premiery: 25.10.2017
wydawnictwo: Znak
ilość stron: 400



W nieokreślonej przyszłości coś niedobrego dzieje się z kobietami. Kiedy zasypiają owija je dziwny kokon. Gdy zostają obudzone, stają się agresywne, tylko podczas snu są spokojne. Tak rozpoczyna się powieść autorstwa Stephena i Owena Kingów "Śpiące królewny". Jej bohaterką jest Evie, jedyna odporna na działanie tajemniczej substancji. Kim jest? Czy należy poddać ją badaniom czy zabić? Porzuceni mężczyźni dzielą się na dwa obozy, część twierdzi, że Evie trzeba zostawić w spokoju, reszta chce ją wyeliminować.

data premiery: 24.10.2017
wydawnictwo: Prószyński i S-ka
                                     ilość stron: 736


"Mirror, mirror" to debiutancka powieść modelki i aktorki Cary Delevingne. Opowiada historię czwórki przyjaciół, których łączy muzyka. Wspólnymi siłami zakładają kapelę o nazwie Mirror, mirror. Wkrótce jedno z nich, Naomi zostaje wyciągnięta nieprzytomna z rzeki. Według policji, dziewczyna chciała popełnić samobójstwo. Ale przyjaciele wcale nie są tego pewni. Jak zareagują na te wydarzenia?

data premiery: 11.10.2017
wydawnictwo: Jaguar
ilość stron: 384


Z nową propozycją przychodzi Szczepan Twardoch. "Ballada o pewnej panience" to zbiór 11 opowiadań. Szykuje się wymagająca lektura.


data premiery: 12.10.2017
wydawnictwo: Literackie
ilość stron: 320




Jane Rizzoli i Maura Isles wracają. Bohaterki serii pisanej przez Tess Gerritsen w "Sekret, którego nie zdradzę" znów na tropie mordercy! Tym razem trafiają na ciało kobiety, która trzyma w dłoniach gałki oczne, co przypomina kadr z produkowanych przez nią filmów. Kilka dni później znajdują ciało mężczyzny. Czy pani detektyw i lekarka sądowa zdołają odnaleźć sprawcę?

data premiery: 25.10.2017
wydawnictwo: Albatros
ilość stron: 384



Kasie West proponuje nam "Szczęście w miłości". Maddie wygrywa na loterii mnóstwo pieniędzy. Uradowana nie musi już myśleć jak zapłacić za college. Staje się popularna, co zaczyna być uciążliwe, kiedy docierają do niej plotki o sobie, a nieznajomi ludzie proszą ją o pożyczkę. Maddie nie wie komu może zaufać. Chyba tylko Sethowi, który nie wie o wielkiej wygranej. Czy jednak jego zachowanie nie zmieni się, kiedy dowie się prawdy?

data premiery: 11.10.2017
wydawnictwo: Feeria Young
ilość stron: 408


Na tę książkę czekam z niecierpliwością. "Kolekcja nietypowych zdarzeń" to debiut fantastycznego aktora Toma Hanksa. W zbiorze opowiadań znajdą się historie o weteranie drugiej wojny światowej, o relacji ojca z synem surferem czy podróży na Księżyc. Już nie mogę się doczekać!

data premiery: 25.10.2017
wydawnictwo: Wielka Litera
ilość stron: 400




Wybraliście coś dla siebie? Ja na pewno nie oprę się przed przynajmniej dwoma pozycjami, z czym mój portfel będzie musiał się pogodzić.