Uczta dla duszy

Rok 2017 powoli odchodzi do przeszłości. Jak zwykle, końcówka grudnia to czas podsumowań, więc i ja postanowiłam pokusić się o podobne. Książkowe oczywiście. Dla mnie ten rok był niezwykły, bo wreszcie odważyłam się pisać bloga i z perspektywy czasu uważam, że to była wspaniała decyzja. Teraz nie wyobrażam sobie, żebym miała z tego zrezygnować. Pisanie recenzji stało się wspaniałym sposobem spędzania czasu i komunikacji z innymi książkoholikami.

W ciągu minionych dwunastu miesięcy udało mi się przeczytać 193 książki (nawet gdyby doba rozciągnęła się dwukrotnie, i tak nie dałabym rady doczytać brakujących 7 do okrągłych 200, ale dzięki temu mam już gotowy cel do osiągnięcia na następny rok). 43 z nich to książki polskich autorów. Z racji, że blog powstał w połowie roku, nie wszystkie książki doczekały się swoich recenzji, zresztą, okazuje się, że czytam więcej niż zdołam opisać. Obiecuję, że w przyszłości postaram się poprawić.

Przez ponad pół roku powstało 65 postów, z czego 50 to recenzje książek, pozostałe to wydawnicze zapowiedzi, opis targów książki czy spotkań z autorami. Największą popularnością cieszył się post z 28 września "GRANDA - Poznański Festiwal Kryminału, #relacjazGRANDY201" (http://ucztadladuszy.blogspot.com/2017/09/granda-poznanski-festiwal-kryminau.html), który doczekał się prawie 500 wyświetleń!

W tym roku po raz pierwszy sięgnęłam po kryminały - głównie dzięki GRANDZIE, czyli Poznańskiemu Festiwalowi Książki Kryminalnej. To tam poznałam kilku fenomenalnych pisarzy, zdobywałam cenne autografy, a potem usiadłam z książkami i zatonęłam w historiach z morderstwami w tle. Poza tym pozostałam wierna swoim ulubionym obyczajówkom, książkom młodzieżowym i fantastyce. Z drugiej jednak strony, w 2018 postanawiam nie zamykać się na żaden gatunek.

Z okazji zakończenia roku postanowiłam sporządzić swój własny ranking 3 najgorszych i 3 najlepszych książek. Po wnikliwej analizie okazuje się, że to nie jest łatwe zadanie. O ile te najgorsze byłam w stanie dość szybko wyselekcjonować, o tyle z najlepszymi miałam problem, bo dobrych i bardzo dobrych książek znalazło się naprawdę dużo.

Na początek TOP 3 najgorszych:

1. Paula Hawkins - "Zapisane w wodzie"

Naprawdę chciałam dać szansę i autorce i książce. Po słabej "Dziewczynie z pociągu" miałam nadzieję, że tym razem będę miała okazję przeczytać naprawdę fajny thriller. No i thriller niby był, ale czy fajny? Akcja promocyjna przed premierą była zakrojona na wielką skalę i pewnie to przekonało wielu do sięgnięcia po tę powieść. Ja też się skusiłam. I żałowałam. Bardzo żałowałam czasu, bo mogłam go spędzić nad ciekawszą pozycją.




2. Laure Eve - "Urok Grace'ów"

Wiele sobie obiecywałam po tym tytule. Pełen tajemnicy opis sprawiał, że nie mogłam się wprost doczekać aż przeczytam powieść. Niestety, już po pierwszych stronach moja zadowolona mina, szybko zrzedła. Obiecane tajemnice, sekrety i magia nie były niezwykłe, a historia podobna do wielu innych tytułów, nic zaskakującego. A szkoda, bo historia miała wielki potencjał. Tyle, że, moim zdaniem, zmarnowany.


3.Colson Whitehead - "Kolej podziemna. Czarna krew Ameryki"

Ta książka, mimo, że w wielu rankingach została zaliczona do najlepszych w mijającym roku, mnie nie przekonała. Spodziewałam się po niej znacznie więcej. Miałam nadzieję, że dowiem się więcej o tym jak działała sieć Underground Railroad, a musiałam, niestety, zadowolić się krótkimi wzmiankami. Dlaczego jeszcze książka nie znalazła w moich oczach uznania, możecie dowiedzieć z recenzji https://ucztadladuszy.blogspot.com/2017/09/24-colson-whitehead-kolej-podziemna.html.


Teraz nadszedł czas na najlepszą trójkę:

1. Bonnie-Sue Hitchcock - "Zapach domów innych ludzi"

To była dla mnie wyjątkowa książka. Ciepła, pełna prostoty historia dziejąca się w jednym z najzimniejszych miejsc na Ziemi. Opowieść o młodych ludziach, którzy z konieczności musieli dorosnąć i stać się odpowiedzialnymi za swój los. To książka o trudnych wyborach i braniu odpowiedzialności za podjętych decyzjach. Do dziś pamiętam tę powieść i pewnie długo nie zdołam o niej zapomnieć.




2. Jeff Zentner - "Goodbye days"

Pożegnania zawsze są trudne, a pożegnania na zawsze - łamią serca. Carver w jednej chwili stracił trzech najlepszych przyjaciół. Autor pokazuje jak ciężko jest bohaterowi przejść do porządku dziennego nad odejściem Eliego, Marsa i Blake'a i czy w ogóle możliwe jest pogodzenie się z taką stratą. "Goodbye days" to opowieść o odchodzeniu, o radzeniu sobie z nieuchronnością śmierci. Doskonała powieść, nie tylko dla młodzieży.



3. Carlos Ruiz Zafon -"Labirynt duchów"

Zakończenie serii o Cmentarzu Zapomnianych Książek musiało znaleźć się w moim prywatnym rankingu. Historia rozpoczęta "Cieniem wiatru" dobiegła końca, czas pożegnać się z ulubionymi bohaterami i niesamowitą opowieścią snutą przez autora. A ten nie szczędził słów, żeby dać swoim czytelnikom satysfakcjonujące zakończenie. Mnie całość bardzo się podobała, choć z drugiej strony żałuję, że to już koniec.




Każda z wspomnianych wyżej pozycji była warta przeczytania i naprawdę trudno byłoby mi wybrać jedną, która miałaby zwyciężyć. Pewnie też tak macie, prawda? Ciężko wybrać tę jedną, jedyną historię, kiedy wokół jest tak wiele pięknych opowieści. Mam nadzieję, że w przyszłym roku również będę miała podobny ból głowy.

Nowy Rok za pasem, a to oznacza mnóstwo książkowych nowości. Czekacie na jakąś premierę ze zniecierpliwieniem?

Z nową propozycją przychodzi Jojo Moyes. "Ostatni list od kochanka" to historia dziennikarki Ellie, która trafia na ślad dawnego romansu. Po wielkiej miłości, która połączyła młodą mężatkę Jennifer i Anthony’ego, szorstkiego w kontakcie, ale wrażliwego reportera, pozostały tylko listy. Wspaniałe listy, które sprawiają, że Ellie pragnie poznać historię tego związku. 

data premiery: 10.01.2018

wydawnictwo: Między Słowami

ilość stron: 496

Co może się zdarzyć w ciągu 48 tygodni? Natasza powoli ma dosyć. Codzienne kłopoty zaczynają ją przytłaczać, natrętna była dziewczyna męża wpada z niezapowiedzianą wizytą, córka zaskakuje pytaniami, a przyjaciółka nie przestaje wypłakiwać się w słuchawkę telefonu. Czy to dobry moment, żeby wrócić na studia i rozpocząć pracę. Odpowiedź znajdziecie w nowej książce Magdaleny Kordel "48 tygodni". 

data premiery: 10.01.2018

wydawnictwo: Społeczny Instytut Wydawniczy Znak

ilość stron: 192

W 1863 roku do portu w Pensylwanii przybił jeden z wielu okrętów z irlandzkimi imigrantami. Clara Kelley ma na tej nieznanej ziemi znaleźć dla swojej rodziny nowy dom. Dziewczyna zdaje sobie sprawę, że czeka ją ciężka praca w fabryce, ale kiedy pojawia się szansa na lepszą posadę, nie cofa się przed kłamstwem, żeby z niej skorzystać. Tak staje się pokojówką w domu Andrew Carnegiego– najbogatszego człowieka w Ameryce. Ich rodzące się uczucie postawi Clarę przed nie lada wyborem: szczęście własne czy najbliższych? Marie Benedict w "Pokojówce miliardera" przedstawia historię miłości, która nie ma szansy się zdarzyć w świecie wielkich pieniędzy. 

data premiery: 31.01.2018

wydawnictwo: Społeczny Instytut Wydawniczy Znak

ilość stron: 416

Oakley nie mówi. Nikt nie wie dlaczego nagle zamilkła. Tylko ona wie, co sprawiło, że cena, jaką płaci za bycie dziwadłem jest i tak niższa niż cena za powiedzenie prawdy, w którą i tak nikt nie uwierzy. Przez te wszystkie lata myśli, że tylko cisza może ją ochronić. Nawet miłość i wsparcie Cole’a nie wystarczają, by wyciągnąć ją z tego kokonu. Aż do pewnego dnia… W styczniu ukaże się pierwszy tom z nowej serii książek Natashy Preston. Czego można spodziewać się po "Silence"? Okaże się już niedługo. 

data premiery: 31.010.2018

wydawnictwo: Feeria Young

ilość stron: 360

"Fake It" Sandry Nowaczyk to kolejna premiera od wydawnictwa Feeria Young. Sparks postanawia skończyć ze sobą. Jej analityczny umysł nie widzi innego rozwiązania… Życie straciło dla niej sens, gdy wiele lat temu zniknęła jej mama. Wszystko już zaplanowane – do zrobienia zostało już tylko jedno. Idzie w miejsce gdzie będzie mogła bezlitośnie wyszydzić i zdemaskować to, czego nie da się racjonalnie wytłumaczyć: intuicję, zdolność przewidywania, uczucia. Nie wie jednego: że spotka tam kogoś, kto rzuci jej wyzwanie.

data premiery: 17.01.2017

wydawnictwo: Feeria Young

ilość stron: 300 

"Rozproszenie" Kimberly McCreight to drugi tom z serii Outliersi. Wylie ucieka z obozu w Maine, ale nadal grozi jej niebezpieczeństwo. Żeby móc się bronić, musi zrozumieć swój niezwykły dar - umiejętność odczytywania uczuć innych. Tymczasem Jasper obwinia się o to, co stało się z Cassie. Wylie i Jasper wiedzą, że mogą nawzajem na siebie liczyć, ale czy ich więź jest tak silna, by pokonać to, co przeżyli w przeszłości?

data premiery: 17.01.2018

wydawnictwo: Czarna Owca

ilość stron: 360

Kontrowersyjny, trudny, szokujący bestseller w 31 krajach, którego w Polsce przez 14 lat nikt nie ośmielił się wydać. "Nasza miłość, moja zdrada, twoja śmierć" to fabularyzowana autobiografia autora Ray'a Klunna z okresu, kiedy jego żona zachorowała na raka – dwa lata życia małżeńskiego, od momentu diagnozy do śmierci żony. Stijn i Carmen są młodzi, piękni, bogaci i zakochani. Mają świetnie prosperujące firmy, dom w Amsterdamie, mnóstwo przyjaciół i cudowną córeczkę. Czerpią z życia pełnymi garściami. Aż do chwili, kiedy u radosnej, beztroskiej Carmen zostaje zdiagnozowana niezwykle rzadka i agresywna odmiana raka piersi...

Bohaterka książki Sarah Pinborough była martwa przez tytułowe "13 minut", ale nie pamięta nic więcej. Podobno przyjaciół trzeba mieć blisko siebie, a wrogów jeszcze bliżej, ale czasem trudno ich rozróżnić. Moje przyjaciółki mnie kochają. Wiem to. Co nie znaczy, że nie chciały mnie zabić. 

data premiery: 16.01.2018

wydawnictwo: Prószyński

ilość stron: 424

W 3 części serii Firebird "Milion światów z tobą" Claudii Gray czytelnik znów będzie świadkiem niezwykłej podróży po złożonych zakrętach alternatywnych światów i osobowości, gdzie los jest nieunikniony, prawda nieuchwytna, zaś miłość pozostaje największą z tajemnic.

data premiery: 24.01.2018

wydawnictwo: Jaguar

ilość stron: 440

Czy myśleliście kiedyś, że wasze życie nie ma sensu, nigdy nic nie osiągnięcie i najlepiej byłoby się zabić? Kultowa twórczyni polskiego facebooka Adelajda Truścińska myśli tak chyba codziennie i nie waha się tego opisywać. Jej zabawne, pełne uroku i absurdu opowieści dają niezwykły wgląd w losy pokolenia milenialsów, które łudziło się, że może być tylko lepiej, ale nie miało racji. Właśnie to czeka Was w "Życiu Adelki".

data premiery: 19.01.2018

wydawnictwo: Krytyka Polityczna

ilość stron: 256

Moja 50 recenzja będzie dotyczyć wyjątkowej książki autorki, której historie trafiają do mnie w stu procentach i pozostają na długo. Naprawdę bardzo się cieszę, że miałam okazję przeczytać "Lardżelkę", która z jednej strony rozbawiała mnie do łez, a z drugiej sprawiła, że zaczęłam głęboko zastanawiać się nad losem bohaterki.

Zosia to młoda kobieta, której waży więcej niż powinna. To doprawdy delikatne określenie, bo jej partner, Andrzej potrafił porównać ją do szerokiej balii używanej niegdyś do prania. To Andrzej zniszczył jej też poprzedniego Sylwestra mówiąc, że na sali nie było grubszej od niej kobiety. Zosia pozwala sobie na łzy, ale bierze się w garść i postanawia wyjechać na obóz odchudzający (mam nadzieję, że zrobiła to dla siebie, a nie tej gadziny Andrzeja, choć nie ulega wątpliwości, że to jego inwektywy sprawiają, że Zosia chce się zmienić). W książce opisane są zmagania kobiety z wagą, z otoczeniem hołdującym zgrabnej i szczupłej sylwetce, wreszcie z samą sobą i swoją silną wolą. Czy Zosia osiągnęła sukces? Tego dowiecie się z lektury.

Autorka porusza niezwykle ważny problem. Otyłość zaczyna być niepokojącym zjawiskiem w naszych czasach, dość powiedzieć, że według danych Światowej Organizacji Zdrowia, polskie dzieci tyją najszybciej w Europie. Nie jest to więc wyimaginowane, wyssane z palca zjawisko. Pęd życia, jedzenie w biegu, nieregularne spożywanie posiłków, brak ruchu, to tylko niektóre czynniki, które przyczyniają się do pogłębienia problemu. Dlatego tak ważne jest, żeby w możliwie najbardziej przystępny dla odbiorcy sposób przemycić trudne kwestie. Książka nadaje się do tego idealnie!

Od razu zapałałam sympatią do Zosi i z miejsca zaczęłam trzymać kciuki za osiągnięcie celu, jaki sobie wyznaczyła. Zosia wydaje się konsekwentna w swoich poczynaniach, nie pozwala sobie na małe grzeszki czy chwile zwątpienia. Zdaje sobie sprawę, że jeśli teraz odpuści, przegra na całego. Kobieta przytacza bowiem sytuacje, w których, ze względu na wagę, została potraktowana w niezbyt przyjemny sposób - w pracy czy w sklepie. To właśnie zakupy odzieżowe są w mniemaniu bohaterki bardzo ciężką przeprawą, kiedy osoba z nadwagą naraża się na pogardliwe spojrzenia chudych ekspedientek i klientek. A podobne sytuacje w życiu mogą zdarzać się na każdym kroku.

Ta potraktowana z niezwykłym smakiem i szczyptą humoru opowieść czyta się jednym tchem i nawet po zakończeniu, prosi się o więcej. Autorka wprost pisze, że chudnięcie to długotrwały, mogący trwać latami proces, a do wyznaczonego sobie celu nie ma dróg na skróty. Nie wszyscy dają sobie jednak radę ze żmudnymi ćwiczeniami i dietą, zwłaszcza, kiedy efektów nie widać tak szybko jakby się chciało. Ale ostatnie, co w takiej sytuacji można zrobić, to się poddać.

Serdecznie polecam "Lardżelkę" każdemu. Nie tylko tym, którzy zmagają się z utratą wagi. Książka to przede wszystkim kawał solidnej rozrywki. Każdy wyniesie z niej coś dla siebie.

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję autorce!

Grudzień to wzmożony czas przygotowań do świąt Bożego Narodzenia. W tym też okresie wydawnictwa serwują nam pozycje utrzymane w atmosferze gwiazdki. Postanowiłam przeczytać kilka takich książek i zrobić mały subiektywny ranking najciekawszych. Na tapetę wzięłam cztery: "Pensjonat pod Świerkiem" - zbiór opowiadań napisanych przez Agnieszkę Lingas-Łoniewską, Magdalenę Knedler, Jolantę Kosowską, Ninę Reichter, Adriana Bednarka, Daniela Koziarskiego, Annę Kasiuk oraz Annę Szafrańską; "Światło w Cichą Noc" Krystyny Mirek; "Cztery płatki śniegu" Joanny Szarańskiej i "Zakochaj się, Julio" Natalii Sońskiej. 

Chcecie wiedzieć jak układa się klasyfikacja?

Miejsce 4: 

Poza podium znalazł się "Pensjonat pod Świerkiem". Bohaterów opowiadań dzieli wszystko, a łączy jedno: w mniej lub bardziej pokręcony sposób trafiają do tytułowego pensjonatu i spędzają w nim święta, bądź czas je poprzedzający. Sam położony w górach pensjonat prowadzi tajemnicze rodzeństwo: Ewa i Gabriel. Tyle o treści. "Pensjonat pod Świerkiem" według moich kryteriów okazał się najsłabszą pozycją. Zdaję sobie sprawę, że napisanie kilkunastu dobrych opowiadań jest bardzo trudne, zwłaszcza, jeśli pisze je kilku autorów, a ich style mocno się od siebie różnią. Jednak wiele zawartych w książce opowieści nie pozwoliło mi wczuć się w atmosferę świąt. A niektóre wprost się nużyły. Owszem, znalazły się perełki, jak to o starszym panu, który wciąż przeżywa żałobę po ukochanej żonie czy chłopcu szukającym mamy. To chyba jednak za mało, żeby znaleźć się wyżej w zestawieniu.

Miejsce3:

Brązowy medal zdobywa "Zakochaj się, Julio" Natalii Sońskiej, które do końca walczyło o to, żeby znaleźć się oczko wyżej. Autorka opowiedziała historię młodej nauczycielki matematyki, Julii Konarskiej, która na szkolnym wyjeździe w góry poznaje tajemniczego Jakuba. Ten od pierwszego wejrzenia zawrócił jej w głowie, okazuje się, że ze wzajemnością! Czytelnik będzie świadkiem perypetii tej dwójki, ich prób znalezienia drogi do siebie. A w tle pojawią się przepiękne Tatry, ośnieżone białym puchem szczyty i cudowna atmosfera zakopiańskiej ulicy. Pozycja obowiązkowa dla fanów Natalii Sońskiej, nie brakuje w niej chwil uniesień, emocji, tych negatywnych i pozytywnych, plejady przyciągających uwagę bohaterów i rodzącego się z wolna uczucia. "Zakochaj się, Julio" wylądowało na trzecim miejscu rankingu chyba tylko ze względu na to, że nie było w środku za dużo o świętach. Książkę można śmiało za to nazywać zimową propozycją, ale powieść nic nie traci ze swego uroku.

Miejsce 2:

Tuż za zwycięzcą uplasowało się "Światło w Cichą Noc" Krystyny Mirek. Tu fabuła jest ściśle związana z Bożym Narodzeniem. Właściwie to ono jest punktem zapalnym dla działań bohaterów. Z jednej strony mamy Magdę, pracownicę banku, która dla ukochanego Konstantego postanawia zorganizować w swoim domu Wigilię z prawdziwego zdarzenia. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że wraz z braćmi, Michałem i Bartkiem, ze względu na tragiczne wydarzenia z przeszłości, nie obchodzą jej wcale. Z drugiej, pojawia się Antek, dawny sąsiad wspomnianej trójki, który na chwilę zawitał do dawno niewidzianej babci. Rodzinne urazy nie pozwalały mu zbliżyć się do kobiety, która w konflikcie wzięła stronę ojca, a nie matki chłopaka. Co wyniknie ze spotkania i jak udadzą się Święta? Tego dowiecie się z bardzo przyjemnej historii o pieczeniu pierników, ubieraniu choinki i poważnych rozmowach przy stole. W książce bardzo czuć atmosferę nadchodzących świąt, idealnie nadaje się do poczytania w wigilijny wieczór, kiedy jedyne, o czym będziecie marzyć to święty spokój. Z tą powieścią śmiało możecie spędzić najbliższe dni.

Miejsce 1 wielkie brawa i fanfary dla:

"Cztery płatki śniegu" Joanny Szarańskiej". Mieszkańcy typowego bloku na typowym osiedlu jak co roku przygotowują się do świąt. Tylko, że jakoś tak się stało, że to nie Boże Narodzenie spędza im sen z powiek. Jak bowiem zorganizować rodzinną kolację, kiedy podejrzewasz małżonka o zdradę i wynajmujesz detektywa, żeby sprawdził wiarygodność drugiej połowy? Co zrobić, kiedy twój mąż wylicza każdy grosz i szczędzi na wszystkim i dopuszcza się tajemniczych kradzieży? Jak pogodzić się z mało popularnym imieniem i nie narobić sobie kłopotów w nowej szkole? Albo poradzić sobie z teściową, która wszystko wie lepiej? Co wyniknie z tej ludzkiej zawieruchy i gdzie jest w tym miejsce na przeżywanie świąt? Dowiecie się z uroczej, napisanej z humorem książce o magicznej, przyciągającej wzrok okładce. Joanna Szarańska stworzyła niesamowitą historię, którą z czystym sumieniem mogę polecić na Boże Narodzenie. Ja jestem zauroczona tą książką. Niebanalna opowieść łącząca diametralnie różnych ludzi pozwala odnaleźć w sobie ducha świąt. Polecam zaszyć się z nią w pobliżu choinki, w otoczeniu najbliższych i świetnie się bawić!


Czytaliście którąś z pozycji? A może lekturę macie dopiero przed sobą? Jestem ciekawa Waszych wrażeń i opinii. 

Czasem mniej znaczy lepiej. Przekonałam się o tym czytając krótką opowieść Wandy Szymanowskiej "Zaina", która wywarła na mnie ogromne wrażenie. Historia syryjskiej dziewczynki, która wraz z rodziną uciekła przed okrucieństwem wojny ujęła mnie swoją prostotą i jeszcze długo po zakończeniu lektury zastanawiałam się nad jej przesłaniem. 

Zaina jest kilkuletnią dziewczynką pochodzącą z ogarniętej wojną Syrii. Jej rodzice, w obawie o życie swoje i córki zdecydowali się opuścić zagrożone tereny i pojechać do Polski, ojczyzny mamy. Tu Zaina przystosowuje się do życia w zupełnie innym klimacie, otoczona innymi ludźmi, ale wreszcie bez strachu o krążące na niebie samoloty czy podłożone w miejscach publicznych bomby. I choć wszyscy odetchnęli z ulgą, dla Zainy nowa rzeczywistość wcale nie wygląda na kolorową. 

Boimy się tego, czego nie znamy, prawda? I trudno się temu dziwić, nikt nie chce narażać siebie ani bliskich na niebezpieczeństwo. Ale czasem bywa tak, że strach jest jedynie wytworem naszej wyobraźni i tego, co zobaczymy, usłyszymy, dowiemy się z mediów i nie ma pokrycia w tym, jak jest naprawdę. Owszem, bardzo trudno znaleźć balans między troską o codzienny spokój, a dociekaniem prawdy. Dorośli mają z tym niemały kłopot, jak więc wytłumaczyć coś takiego dzieciom? 

"– Nie lubię żołnierzy. – Zaina opuściła głowę. – Nie lubię wojny. Boję się jej."

Temat uchodźców jest wciąż żywy i budzi skrajne emocje. Najważniejsze w tym wszystkim, żeby nie dać się zwariować. Z jednej strony patrzymy na to, co dzieje się w Europie Zachodniej, z drugiej - rodziny z małymi dziećmi czekają na pomoc. Rodzina Zainy miała łatwiej. Jej mama i babcia to Polki, więc z przeprowadzką do Polski nie było większych problemów. Tyle, że dzieciom w nowej szkole wystarczała świadomość, że dziewczynka miała inny odcień skóry i pochodziła z Bliskiego Wschodu. Niektórzy rówieśnicy od razu odsunęli ją na boczny tor, dając do zrozumienia, że do nich nie pasuje. 

"– Czy my tam jeszcze wrócimy? – pytała mamę.
– Nie wiem, nie wiem, córciu – odpowiadała szeptem mama, chociaż sama wątpiła w to bardzo, bo jak żyć w kraju pozbawionym przyszłości, gdzie ważna jest jedynie teraźniejszość, gdzie nie planuje się niczego na jutro, pojutrze, za tydzień, za miesiąc, gdzie każdy kolejny dzień może gwałtownie się zakończyć, gdzie każdy może nie doczekać wieczoru?"

To ważne, żeby już od najmłodszych lat uczyć dzieci jak ważna jest tolerancja. Tolerancja dla innego koloru skóry, innej narodowości, innej religii - innego człowieka. Dzieci nie są nienawistne, nienawiści i braku poszanowania dla odmienności uczą się od dorosłych, dlatego istotnym jest, by od najmłodszych lat wpajać im takie wartości. 

"Zaina" jest doskonałym przykładem jak opowiadać dzieciom o innych kulturach i ludziach różniących się od tych, których na co dzień spotykają. Ale ta pozycja w równym stopniu nadaje się do pokazania dorosłym, żeby i oni uświadomili sobie czym jest akceptowanie różnorodności. 

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję autorce!

Od dawna jestem fanka twórczości Johna Green'a. Nie przepuszczę żadnej napisanej przez niego książce! I tak tez było z najnowszą pozycją o tajemniczym tytule "Żółwie aż do końca". I tym razem się nie zawiodła. Wręcz przeciwnie, uważam, że to najlepsza książka w dorobku amerykańskiego autora. Co się złożyło na taką ocenę? Przeczytajcie sami.

Nowa powieść jednego z najpoczytniejszych pisarzy gatunku young adult to historia 16-letniej Azy Holmes. Dziewczyna nie wpada w wir poszukiwań miliardera Richarda Picketta. Ma na głowie własne problemy i nie ma czasu rozwiązywać kłopotów innych ludzi. Ale kiedy jej najlepsza przyjaciółka Daisy przypomina sobie, że Aza kiedyś była na tym samym obozie co syn Picketta, Davis, nie daje odporu. Chcąc, nie chcąc Aza odnawia kontakt z dawno niewidzianym znajomym.

Aza jest niesamowitą bohaterką. Wprawdzie nie jest typową nastolatką latającą za chłopakami, robiącą tysiące zdjęć na portale społecznościowe, idealnie komponującą się w społeczeństwo. Nie, Azę dręczą lęki, atakują ją niechciane myśli, z którymi próbuje się siłować, ale nie zawsze jej to wychodzi. Właśnie dzięki temu tak bardzo ją polubiłam. Aza jest człowiekiem z krwi i kości, z całą gamą przeżyć i doświadczeń, często również tych negatywnych. Z jednymi radzi sobie lepiej, z drugimi gorzej. Niektórym nie potrafi podołać. Mimo to, nie traci nadziei, że kiedyś się to zmieni i nie będzie musiała zmagać się z dręczącymi ją demonami.

Wielką sympatię budzi Daisy, najlepsza przyjaciółka Azy. Jest gadatliwą fanką Gwiezdnych wojen, piszącą fanfiki na temat Rey i Chewbacci, która inicjuje poszukiwania informacji na temat Picketta i zachęca Azę do spotkań z Davisem. W końcu nagroda jest nie byle jaka i nie można z niej tak łatwo rezygnować, kiedy rozwiązanie zagadki tajemniczego zniknięcia mężczyzny czai się tuż za rogiem. Daisy roztacza wokół radość i pozytywne nastawienie.

Pojawia się również Davis, starszy syn Picketta. Nieco zagubiony z powodu postępku ojca, odnajduje normalność wśród gwiazd.

Nie znajdziecie w tej książce ani romansu z bajki, ani zakończenia z popularną frazą "żyli długo i szczęśliwie". Powieść porusza znacznie poważniejsze tematy, komplikuje spojrzenie na dzisiejszy świat, w którym wszyscy powinni być idealni, nie mieć wad, a co najważniejsze, nie pokazywać ich otoczeniu. Aza ma problem, natrętne myśli atakują ją w najmniej spodziewanych momentach jak pocałunek czy pobyt w szpitalu. Właśnie wtedy dochodzi do załamań w jej próbach pozostawiana "normalną". Do głosu dochodzi wszystko to, czego nie chciała być świadoma. Dziewczyna nie potrafi się z nimi zmierzyć, zostaje pokonana przez własny umysł, który najpewniej tylko w ten sposób potrafi bronić się przed światem zewnętrznym.

"Żółwie aż do końca" to fantastyczna pozycja nie tylko dla fanów young adult. Jeśli zdecydujecie się po nią sięgnąć, znajdziecie nie tylko opowieść o dojrzewaniu, poszukiwaniu własnego miejsca w świecie, ale przede wszystkim potwierdzenie, że nie trzeba być perfekcyjnym, żeby się odnaleźć.

Nie wiem czy mam pecha do książek, które wszystkim się podobają, a mnie nie czy po prostu mój gust zupełnie nie kompiluje się z wydawanymi obecnie powieściami young adult i powinnam na razie je sobie odpuścić. Dość powiedzieć, że "Dzieci Edenu" nie były powieścią dla mnie. Pokrótce postaram się wyjaśnić dlaczego.

Ale najpierw o samej fabule. Główna bohaterka, Rowan jest drugim dzieckiem swoich rodziców w społeczności, w której posiadanie więcej niż jednego dziecka jest zabronione. Jeśli władze odkryją istnienie drugiego potomka, ten skazywany jest na śmierć. Taka restrykcyjna polityka wynika z prób ochrony ocalałych po klęsce ekosystemu Ziemi. Nie rosną już na niej rośliny, nie żyją zwierzęta. Życie toczy się jedynie w małej enklawie - Edenie, którą zarządza Ekopanoptykon, system sztucznej inteligencji stworzony przez genialnego naukowca. Przez szesnaście lat Rowan, mimo, że otoczona miłością brata i mamy, jest więźniem we własnym domu. Nie spodziewa się jednak, że za chwilę zostanie wciągnięta w wir wydarzeń, które na zawsze zmienią jej życie.

Ciekawa okładka i opis skutecznie zachęciły mnie do czytania. Od dawna jest fanką powieści post-apo, więc mniej więcej wiedziałam czego się spodziewać. Może jednak miałam zbyt wysokie wymagania względem tej pozycji? Albo przeczytałam już zbyt dużo książek o tej tematyce, żeby czuć się pozytywnie zaskoczoną? 

Nie chcę z góry przekreślać "Dzieci Edenu", bo ze strony językowej i stylistycznej raczej nie da się do niczego przyczepić. Wszystko jest poprawne, może drażnił mnie nieco fakt, że przemyślenia Rowan zajmują jakieś dwie trzecie fabuły i trochę brakuje akcji, ale do to jeszcze dało się przełknąć. 

Co w takim razie aż tak bardzo mnie raziło? Po pierwsze, główna bohaterka. Rowan jest po prostu irytująca. Z jednej strony twierdzi, że jest słaba, bo przez swoje zamknięcie nigdy nie obcowała z innymi ludźmi poza rodziną, a z drugiej zawiązuje przyjaźnie, jakby nic innego w  życiu nie robiła. Boi się narażać bliskich na zdemaskowanie, ale nie przeszkadza jej to włóczyć się po mieście i popularnych klubach. Może nie są to jakieś wielkie błędy, ale ich natężenie sprawia, że zaczynają być irytujące.

Poza tym, nie czułam sympatii do pozostałych postaci. Po prostu nie potrafiłam polubić ani Lark, ani Lachlana. Zresztą, ich relacje z Rowan wydawały się nieco naciągane i trochę sztuczne, a rzekomy konflikt czy też zazdrość o dziewczynę, wręcz śmieszne. 

Fabuła też nie powala. Centrum, przedstawione jako wróg reprezentowany przez zielone koszule (trochę kojarzyli mi się z harcerzami, a nie formacją policyjną i tak też ich sobie wyobrażałam) nie wydawało mi się takim złem wcielonym jak opisywali je bohaterowie. Może za mało sugestywnie zostali przedstawieni?

Zawiodłam się strasznie na "Dzieciach Edenu" i chyba znalazłam książkę, która może kandydować do miana najgorszej, jaką przeczytałam w tym roku. 

Na chwilę oderwałam się od świątecznych książek, żeby odetchnąć przyjemną powieścią "Wszystko wina kota!" Agnieszki Lingas-Łoniewskiej. Polecano mi ją na wielu grupach, argumentując, że to świetna pozycja na miłe spędzenie czasu. Podobnych recenzji spotykałam wiele i nie zawsze zgadzały się potem z moimi odczuciami. Mimo wszystko, sama chciałam się przekonać czy książka z kotem na okładce spełni moje oczekiwania. 

Z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że tak!

Główną bohaterką jest Lidia Makowska, popularna pisarka ukrywająca się pod pseudonimem Róża Mak. Najsłynniejsza w kraju autorka ukrywa się przed światem, nie chcąc, żeby ktokolwiek burzył jej święty spokój. To, czego potrzebuje, ma wokół siebie: trzy wspaniałe przyjaciółki i kota, który chadza własnymi drogami. I to właśnie przez uroczego czworonożnego rudzielca uciekającego do mieszkania za ścianą, Lidka poznaje sąsiada - mężczyznę o wyglądzie surfera, który coraz bardziej zaczyna gościć w jej myślach, i to nie tylko tych grzecznych. W dodatku Karolina, przyjaciółka i agentka w jednym, suszy głowę, by przy okazji premiery nowej książki ujawnić tożsamość Róży i zamknąć usta krytykom, a raczej krytykowi w osobie poczytnego blogera Jacka Sparrowa. 

Aby dwie osoby potrafiły ze sobą przetrwać życie, potrzebna jest szczerość, sztuka kompromisu, zaufanie. I poczucie humoru. To bardzo ważne, by umieć się razem śmiać. Gdy ludzie tego nie potrafią, są zagubieniu.

"Wszystko wina kota!" to napisana z humorem powieść o czterech kobietach i ich kłopotach z płcią przeciwną. Każda z nich boryka się z uczuciami na swój własny sposób, mogąc jednocześnie liczyć na wsparcie i rady pozostałych. Na szczęście postacie nie są przesadnie słodkie, ani do bólu idealne, popełniają błędy i muszą mierzyć się z konsekwencjami podejmowanych decyzji, co w czytelniku tylko wzbudza sympatię. Znajdują się w różnych etapach swojego życia, jedni dopiero budują związki, inni wcale o nich nie myślą, są też tacy, co tkwią w nich już długie lata. Pokazują, że miłość ma wiele twarzy i odcieni, nie zawsze jest cukierkowa i prowadzi do "żyli długo i szczęśliwie". Dzięki temu lektura wcale się nie nuży, wręcz przeciwnie, chce się więcej i więcej, aż do ostatniej strony.

Choć w książce dominuje humor, porusza również poważne tematy. Dzięki temu panuje w niej właściwa harmonia nieprzeciągająca fabuły na żadną ze stron. Wzruszających momentów także nie brakuje.  

Powieść napisana jest przystępnie, szybko przypadł mi do gusty styl autorki, który, dzięki narracji pierwszoosobowej pozwolił na związanie się z bohaterami i poznanie ich punktu widzenia na wydarzenia, którym nadają bieg swoimi działaniami.

Życie to nie tylko cholerne kwiatuszki. Czasami to pot, krew i łzy. I nie tylko romantyczne płatki róż. Czasami to tłusty i prosty hamburger. Tego chcę od życia i tego chcę od Ciebie.

"Wszystko wina kota!" to książka idealna na święta, urlop i każdy inny dzień roku. Naprawdę trudno się od niej oderwać, jak już raz usiądziecie z nią w fotelu, na kanapie czy gdziekolwiek chcecie, ciężko ją odłożyć. Zwłaszcza, że - i tu mały ukłon ze strony autorki w kierunku wszelkiej maści kociarzy - kot też ma coś do powiedzenia.

PS. Za modela służył uroczy kot mojej koleżanki o równie ujmującym imieniu - Figaro. 

PS2. Podczas sesji nie ucierpiały żadne zwierzęta ani ludzie.

A ja ciągle w świątecznym nastroju! Chyba się to nie zmieni aż do 24 grudnia, ale spokojnie, nie tylko o świątecznych książkach będę pisać, chociaż dzisiaj, z okazji Mikołajek przychodzę do Was z taką właśnie propozycją. 

"Pudełko z marzeniami" to wspólne dzieło Magdaleny Witkiewicz, popularnej autorki książek obyczajowych i Alka Rogozińskiego, lubującego się w komediach kryminalnych. O książkach obu pisarzy mogliście przeczytać na blogu i pewnie jeszcze w przyszłości przeczytacie, bo bardzo polubiłam ich powieści i styl pisania. 

Swoją drogą, zawsze się zastanawiałam jak wygląda pisanie książki przez dwóch lub więcej autorów. Czy spotykają się na jakichś pogaduszkach i ustalają które z nich napisze poszczególne rozdziały? Jestem naprawdę ciekawa jak to wygląda od strony technicznej, bo to przecież niełatwe złączyć w jedno różne koncepcje, style, sposoby pracy. Tym bardziej jestem pod wrażeniem, że - w opisywanym przypadku - udało się stworzyć tak świetną powieść. 

Bohaterami "Pudełka z marzeniami" są Malwina i Michał. Ona prowadzi restaurację, którą w założeniu miała kierować razem z ukochanym. Ten jednak postanowił oddalić się za granicę, mając w odwodzie wymówkę, że musi zarobić na niedawno otworzony biznes. Tylko jakoś wrócić nie chce. On, zdradzony przez narzeczoną i oszukany przez wspólnika, dowiaduje się, że jego rodzina ukryła skarb w miejscu, gdzie teraz stoi restauracja Malwiny. Co wyniknie z ich spotkania i co ma do tego święty Ekspedyt?

Już po przeczytaniu książki zrobiłam mały research i dowiedziałam się, że Ekspedyt żył naprawdę, jest patronem pilnych spraw (co znajduje swoje odzwierciedlenie w powieści), w ikonografii przedstawiany  jako wódz legionu wojskowego lub depczący kruka. W Polsce ołtarz poświęcony św. Ekspedytowi znajduje się w lewej nawie warszawskiego kościoła Najświętszego Zbawiciela przy Placu Zbawiciela. 

Tytułowe pudełko i ukryta w piwnicy restauracji figura świętego odgrywają niebagatelną rolę w życiu bohaterów, wybijając się niejako na główny plan fabuły. To one napędzają akcję i stają się sprawcami cudów, jakie stają się udziałem mieszkańców. Nie ukrywam, że strasznie mi się to spodobało - te odwołania do Ekspedyta, wiara w moc pudełka spełniającego marzenia (sama strasznie chciałabym takie mieć!).

Wykreowane przez pisarzy postacie są nietuzinkowe, zarówno te pozytywne, jak i negatywne (chociaż tych nie znalazłam zbyt wielu). Dla mnie show kradną pani Wiesia i babcia Janinka, niesamowita jest Kalinka ze swoim podejściem do świata. Oczywiście akcja skupiona jest wokół Malwiny i Michała, bohaterów, których życie już na swój sposób doświadczyło, szukających szczęścia tak jak każdy z nas. Ciekawi jesteście, co znajdą na samym końcu? Zapraszam do lektury.

 'Pudełko z marzeniami" nada się zarówno na zbliżające się święta, ale też i później, bo Boże Narodzenie nie jest kanwą opowiadania. Fabuła toczy się wokół czysto ludzkich spraw, codziennych problemów, szarej rzeczywistości, w której bohaterowie próbują znaleźć trochę kolorów.

Dla mnie przesłanie książki jest jasne: nie bój się marzyć, bo nie wiesz czy za dzień, za chwilę, twoje marzenia nie zaczną się spełniać. W końcu dobrych ludzi nie brakuje i może znajdzie się ktoś, kto pomoże ci je zrealizować.

W minioną środę - 29 listopada miałam wielką przyjemność uczestniczyć w spotkaniu z amerykańskim pisarzem powieści młodzieżowych Jay'em Asherem. Autor ma w dorobku niezwykle popularną książkę "13 powodów", na podstawie której nakręcono serial o tym samym tytule. I właśnie o niej była przede wszystkim mowa podczas rozmowy z Asherem.

Powieść została wydana w 2007 roku, ale prawdziwą sensacją stała się wiele lat później. Ja przeczytałam ją ponad rok temu, kiedy jeszcze nie zaczęła się wielka dyskusja na jej temat. Dziś wciąż jest o niej głośno, do tego stopnia, że jak przyznał gość jedna z nauczycielek w USA została zawieszona za polecanie jej uczniom. 

Na pytanie o pomysł na książkę, Jay powiedział, że ten niezwykle trudny temat, jakim są samobójstwa wśród nastolatków przyszedł mu do głowy po tym jak jeden z jego krewnych próbował odebrać sobie życie. Dziewczynę udało się na szczęście uratować, ale jest wielu, którzy doprowadzają swój zamysł do końca. Zresztą, sam autor przyznał, że nie chciałby być nastolatkiem w czasach, kiedy twój dom po przyjściu ze szkoły nie jest już twoim azylem, bo przez media społecznościowe stresujące sytuacje mogą zdarzać się nie tylko w szkole, ale i poza nią. 

Nie raz pisarz usłyszał, że powody, które wymieniła Hannah Baker, bohaterka książki, nie wydają się tak poważne, by przez nie targnąć się na swoje życie, ale jak przyznał Asher, dla dorosłego człowieka, mającego za sobą lata doświadczeń i patrzącego na świat przez pryzmat przeszłości, rzeczywiście mogą być błahe, ale dla nastolatka, przeżywającego każdą sytuację po raz pierwszy, wcale takie nie są. I to dobrze, że powstała powieść poruszająca tematykę samobójstw, bo wreszcie, i dorośli i nastolatki, zaczęli o tym rozmawiać. Może dzięki temu uda się ocalić choć jedno życie.

W Stanach Zjednoczonych trwają prace nad drugim sezonem serialu. Autor przyznał, że wciąż ma wpływ na losy swoich bohaterów, ale szanse na powstanie drugiej części książki są bliskie zeru. Moim skromnym zdaniem, to dobra decyzja. Historia Hannah została opowiedziana we właściwy sposób - mimo dwóch scen, które nadal budzą wielkiej emocje - i kolejny tom powstawałby niejako na siłę. 

Przy okazji, Jay Asher promował swoją nową książkę "Światło", pozycję idealną na święta pod każdym względem. Sierra jest córką hodowcy choinek, mieszka w Oregonie, ale w okresie bożonarodzeniowym, na cały miesiąc przeprowadza się wraz z rodzicami do Kalifornii, gdzie we trójkę prowadzą stoisko z drzewkami. I właśnie tam, w roku, w którym prawdopodobnie ostatni raz przyjdzie im je sprzedawać, poznaje Caleba, chłopca o trudnej przeszłości i ciężkiej teraźniejszości.

Kolejny raz autor zwraca uwagę na ważny temat. Tym jednak razem zostaje on podany w delikatniejszy i cieplejszy sposób. Losy głównych bohaterów są pogmatwane, ale - w związku ze zbliżającymi się świętami - czytelnik z przyjemnością przedzierając się przez kolejne strony, doskonale zdaje sobie sprawę, że zakończenie musi być szczęśliwie. Czy tak jest w istocie? Nie zdradzę, przekonajcie się sami.

"Światło" to ciepła opowieść, z której bije nadzieja nie tylko na ten szczególny w roku czas, ale i przekonanie, że dobro powraca i ten, kto zostaje nim obdarowany, dzielić się będzie dalej. Owszem, nie brakuje w niej rozterek typowych dla młodych ludzi i trudnych wyborów, przed jakimi stają, nie to jednak wybija się na pierwszy plan fabuły. Szczególnie ważne wydaje się próba odkupienia win, pogodzenia się z tym, co było i ruszenie do przodu z jasnym widokiem na przyszłość.

Zarówno spotkanie, jak i lektura - choć traktujące o zgoła odmiennych problemach - były niezwykłe. Spotkanie z pisarzem zawsze daje okazję do poznania jego warsztatu i motywów powstania książki, a powieść pozwoliła nieco już odczuć atmosferę świąt. Oby więcej takich przeżyć!

Lubię książki, przy których można oderwać się od rzeczywistości i codziennych problemów, spędzić czas na zabawie z głównym bohaterem, którego przygody nierzadko przyprawiają o szeroki uśmiech na twarzy. Taką historią są "Dylematy Laury" autorstwa Marty Matulewicz, komedia romantyczna stanowiąca wspaniały relaks w zimowy dzień. 

Tytułowa Laura to dwudziestopięcioletnia kobieta, którą poznajemy w dniu, w którym jej życie niejako zaczyna się od nowa. Ta sympatyczna, nieco roztrzepana i uroczo niezdarna istota wylatuje do Londynu, zostawiając za sobą wspomnienia związane z nieudanym związkiem. Laura ma nadzieję, że na Wyspach szczęście w miłości zacznie jej wreszcie sprzyjać. Dzięki znajomości z Zosią, która już jakiś czas mieszka w metropolii, ma się gdzie zatrzymać i rozeznać w zawiłościach brytyjskiej stolicy. 

Kiedy zaczęłam czytać "Dylematy Laury" zupełnie nie wiedziałam, czego się spodziewać. Z premedytacją nie czytałam żadnych opisów i recenzji, żeby nie psuć sobie przyjemności z czytania lektury. Dzięki temu nie miałam żadnych oczekiwań. 

A teraz, świeżo po zamknięciu ostatniej strony, jestem więcej niż zauroczona książką. Może nie była to skomplikowana pozycja, przy której trzeba mocno wytężać umysł, ale czasem taka prosta, niesamowicie ciepła historia może dać znacznie więcej przyjemności.

Autorka używa nieskomplikowanego języka, sprawia, że historia płynie niespiesznie, a przy tym nie sposób się przy niej nudzić. Dialogi są naturalne, niewymuszone, a przemyślenia Laury dodają kolorytu całej opowieści. Akcja książki dzieje się w Londynie, którego dokładny opis sprawia, że z łatwością można sobie wyobrazić miasto.

I słowo o bohaterach. Laura, swoją uroczą nieporadnością od razu zdobyła moją sympatię. Jest naturalna w tym co robi, nie postępuje wbrew sobie, nie stara się wpadać w kłopoty, to one ją znajdują, ale dziewczyna potrafi wybrnąć z nich z gracją i uśmiechem na ustach, choć nierzadko poziom zażenowania sięga zenitu. Na początku historii wydaje się nieco zagubiona, ale w miarę upływu czasu nabiera pewności siebie i odwagi. Jej stopniowy rozwój obserwuje się z przyjemnością. Równie pozytywną postacią jest Zosia, przyjaciółka i współlokatorka Laury. Dziewczyna nie waha się przyjąć pod swój dach koleżanki, choć ta sprawia jej problemy. Życie miłosne Zosi, podobnie jak Laury, nieco się skomplikowało, ale z jej pomocą stara się odnaleźć szczęście.

Mężczyźni w życiu bohaterki pojawiają się znienacka. I wywołują mieszane uczucia, od skonsternowania i nieśmiałości do zauroczenia. Mimo, że wydają się normalnymi facetami, jest w nich jakaś nutka tajemnicy, która mocno zastanawia Laurę. Nie są też typowymi księciami z bajki, o których marzy dziewczyna, ale to wcale ich nie dyskryminuje. Sympatie Zosi również stanowią ciekawe przypadki. Jean-Marc został opisany niezwykle sugestywnie, dzięki czemu czytelnik od razu wyrabia sobie na jego temat zdanie.

"Dylematy Laury" to przyjemna powieść, która umili Wam popołudnie. Napisana w nieskomplikowany sposób pozwala oderwać się od rutyny i szarej rzeczywistości. Dlatego, jeśli nie macie pomysłu na odprężającą lekturę, ta nada się znakomicie. 

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję autorce.